Η θετική ανταπόκριση στις διαδικασίες ένταξης των ατόμων με αναπηρίες στο κοινωνικό σύνολο, διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στο επίπεδο κοινωνικοποίησής τους.
Παράλληλα, η ικανοποίηση τουριστικών αναγκών αλληλοσυμπληρώνει την κάλυψη και άλλων βασικών αναγκών, όπως η ανάγκη για ανάπαυση, ψυχαγωγία ή εξερεύνηση του φυσικού περιβάλλοντος, και, η ανάγκη για κοινωνική αλληλεπίδραση και επαφή με νέους πολιτισμούς.
Αν σκεφτεί κανείς ότι ο τουρισμός αποτελεί μια μορφή «διαφυγής» από την καθημερινότητα, αντιλαμβάνεται ότι αποτελεί βασικό ερέθισμα για τα άτομα με αναπηρίες, τα οποία αναγκάζονται σε καθημερινή βάση να έρχονται αντιμέτωπα με τα φυσικά, τεχνητά και ιδεολογικά εμπόδια της κοινωνίας.
Μερικά από τα αποτελέσματα σχετικών ερευνών αναφέρουν αρχικά ότι η κάλυψη ταξιδιωτικών αναγκών των ΑμεΑ ενισχύει θετικά το μέγεθος της κοινωνικής τους «κανονικοποίησης», καθώς σε ένα ταξίδι καλλιεργούνται με διάφορους τρόπους οι εμπειρίες τους και αναπτύσσεται ευκολότερα η συναναστροφή τους με άλλους.
Επιπλέον, έχει παρατηρηθεί ότι τα άτομα με αισθητηριακές αναπηρίες επωφελούνται από τη συμμετοχή σε υπαίθριες δραστηριότητες, αφού νιώθουν περισσότερο αυτόνομοι και καλλιεργούνται οι ικανότητές τους, λόγω της συναναστορφής με τα εξωτερικά ερεθίσματα που δέχονται από το φυσικό περιβάλλον.
Έχει αποδειχθεί μάλιστα, ότι στα άτομα με κινητικές αναπηρίες που λαμβάνουν συμμετοχή σε αθλητικά δρώμενα στη φύση, αυξάνεται δραματικά το συναίσθημα εσωτερικής πληρότητας και η αυτοπεποίθησή τους, πράγμα που επιδρά άμεσα στην ικανότητα ανάληψης αποφάσεων και στη γενικότερη μετεξέλιξή τους.
Ωστόσο, παρά τα οφέλη της εμπλοκής τους σε τέτοιες εκδηλώσεις, τα άτομα με αναπηρίες συχνά επιλέγουν να μη συμμετέχουν σε τουριστικές δραστηριότητες λόγω της έλλειψης προσβάσιμων υποδομών. Τα φυσικά εμπόδια, η μερική πληροφόρηση και προσβασιμότητα υποδομών και το χαμηλό επίπεδο υπηρεσιών στα καταλύματα, αποτελούν μερικές από τις συνηθέστερες αιτίες αποστασιοποίησης και εσωστρέφειας των ΑμεΑ.